Oost, west, lief thuis best

Volg mij met Bloglovin

Iedereen kent de spreuken uit de ‘Leen bakker huizen’ (no offence, ook ik heb me er schuldig aan gemaakt); Home is where the heart is, love makes a house a home en what I love most about my home is who I share it with. Ook in de wc’s van onze opa’s en oma’s konden ze er wat van, je kent de tegeltjes vast nog wel; zoals het klokje thuis tikt……. en oost, west, ……. Juist. Waarom mijn blog nu juist lief thuis heet?

Thuis is, vind ik, waar alles begint, waar het ruikt naar appeltaart, naar je eigen wasmiddel, of soms een beetje funky, naar de sportkleding van je lief. Waar je precies weet waar de kopjes staan of het wc papier als dat op is. Denk maar eens aan het huis waar je nu in woont; waar bewaar jij je batterijen, of datgene wat niet zomaar voor andermans ogen bestemd is? (wat dat dan ook mag zijn in je nachtkastje, of je sokkenla :p).

Als ik denk aan het huis waar ik nu in woon, dan heb ik daar al zoveel herinneringen aan. Iedere millimeter hebben wij opgeknapt en kennen wij. Bloed, zweet, tranen, maar ook heel veel plezier zit er in de verbouwing en de herinneringen aan deze verbouwing. (hier snel meer over)

Ons eerste koophuis, het huis in de straat waar ook mijn oma is opgegroeid. Het huis van waaruit we naar Vietnam gingen en weer thuis kwamen. Het huis waar ik al mijn fijne mooie spullen verzamel. Het huis waar ik marktplaats af struin en de mooiste vondsten doe. Het huis waar ik zelfs het onkruid uit de tuin haal. Het huis waar ik zo trots op ben en dat ik zo graag laat zien aan iedereen. Het huis waar we awesome bbq’s geven voor mijn verjaardag ieder jaar. Het huis waar ik heerlijk alleen kan rommelen, maar waar ik ook zo graag vrienden ontvang. Het huis waar ik me nooit alleen voel omdat ik weet dat mijn Lief weer thuis komt. Het huis dat ik op 13 juni verliet als Jodi en op 14 juni binnen liep als mama. Het eerste huis van Raf, waar hij een prachtig kamertje heeft, maar zo lang lekker bij ons heeft geslapen.

Hoe bizar is het idee dan, dat je misschien dit huis ooit gaat verkopen. Dat je dan een handtekening zet en de sleutel met alle herinneringen afgeeft aan een ander gezin of stel. Dat je nooit meer even binnen kan gaan kijken of ruiken, of gewoon even op de bank kan gaan zitten. Het huis waar je bloed, zweet, tranen en heel veel plezier in hebt gestoken, is dan niet meer jouw thuis. HOE BIZAR.

Wij gaan dus NOOIT meer verhuizen, punt …..nou ja, misschien ooit, naar een huis met een hele grote tuin, of zo’n kneuterig boerderijtje. Waar we dan weer bloed, zweet, tranen en heel veel plezier in kunnen steken en waar Raf lekker alle ruimte heeft om te rauzen, met Raf 2.0 en Rafne 3.0 (3.o staat nog ter discussie bij mijn lief, daarnaast maar eens zien of het ons gegeven is).

Misschien heeft Leen Bakker dan toch gelijk, What I love most about my home is who I share it with.

Dus, that’s why Lief thuis, mijn Lief thuis is.

Tot snel,

Liefs, Jodi