Ineens stortte ik in… Ik zag het niet aankomen. Ik was er van overtuigd dat dit mij niet zou overkomen. Dat ik nooit overspannen kon worden, want ik hield ook van serie kijken en we deden veel leuke dingen, ik genoot van het leven en de avonturen. Dan word je niet overspannen… toch? Dat ik al een tijdje signalen kreeg die ik negeerde, dat ik al een tijdje last van prikkende ogen had, hartkloppingen had en snel overprikkeld was… Allemaal dingen die ik als ‘normaal’ zag en als ‘kan wel eens gebeuren’. Ik legde de link niet, voelde me oprecht heel positief en blij… en toch… Ineens stortte ik in… overspannen of overwerkt?
Ik was leeg
Het was ineens klaar… Ineens was ik op en leeg. Van de een op de andere dag. Ziek… dacht ik eerst, want wat moest er anders zijn. Ik was zo leeg dat ik alleen maar kon huilen en in mijn bed wilde liggen. Wat heb je dan? vroeg Stef, toen ik hem op zijn werk belde. Ik weet het niet.. maar ik voel me niet goed. Ik herken mezelf niet, wat gebeurt er met me? In eerste instantie wilde ik niet toegeven aan mijn gevoel… aan het overwerkte. Ik had vast iets onder de leden. Meerdere corona testen en zelfs een zwangerschapstest deed ik, maar niks was positief, net als ikzelf… verre van mijn positieve zelf was. In gesprek met vriendinnen kwam ik langzaam tot het besef… misschien was het ook wel veel, misschien zijn het toch wel klachten die passen bij overspannen zijn. Ik zag het zelf niet… langzaam is het druppeltje voor druppeltje opgebouwd. Order voor order die er bij kwam… dag voor dag dat ik werkte… lockdown na quarantaine na lockdown…
Overwerkt
De afgelopen twee jaar waren intens… Heus niet alleen maar negatief, zelfs mega mooie en bijzondere momenten, maar wel intens… Lockdowns en quarantaines kwamen op mijn schouders terecht, net als heel Nederland, hield ik mezelf voor… maar daarnaast had ik ook nog twee bedrijven, was ik zwanger en kreeg een kind… en probeerde ik de wereld voor onze mannen zo normaal mogelijk te laten lijken. Een webshop die groeide, waar ik mega energie van kreeg, waar veel voor moest gebeuren… een werknemer die vaker niet dan wel kwam (met logische redenen) en altijd dacht ik… Ik los het wel op… vorig jaar lukte me dit ook, nu vast ook. En zo sukkelde ik door… Langzaam was ik meer gaan werken… zonder dat ik het door had. Langzaam ging ik meer uren maken, ging ik weer avonden werken, voelde ik de druk opbouwen, want er moest nog een vlog gemaakt worden en er was al even geen blog online gekomen, maar die lijst aan orders moeten ook nog… Als ik dingen aftikte, kwam kort de opluchting, maar daarna stond meteen het volgende weer klaar…
Nu zie ik het… toen niet. Nu zie ik hoe het gelopen is. Dat de opbouw van de afgelopen twee jaar niet ideaal is. Dat de rek er uit was. Nu zie ik waar het mis is gegaan, dat ook ik een max heb, maar dat zag ik niet en zo was ik ineens leeg… Maar ook vol… een vol wattig hoofd, mega gevoelig voor prikkels en geluiden, mijn lontje was kort en ik voelde me vervolgens weer schuldig over hoe ik deed… Ik was ook ineens afgemat. Alsof over alles een waas lag en ik dingen even niet echt kon voelen… Alsof alles in een waas voorbij ging…
Boos
In eerste instantie was ik heel erg boos op mezelf. Hoe heb ik zo dom kunnen zijn om het zover te laten komen. Ik ben best veerkrachtig, heb een goed oplossingsvermogen, kan snel schakelen en zie vaak het positieve. Alles wat er momenteel gaande was, was ook vooral positief… en toch… Hoe had ik zo dom kunnen zijn om die signalen niet te zien, hoe had ik zo dom kunnen zijn om ipv de vrijheid te voelen, mezelf klem te zetten. Alles werd strikt gepland en vast gelegd, want anders haalde ik het niet met de orders en dacht echt op recht dat ik dat op die manier goed geregeld had, want we konden en leuke dingen doen en het bedrijf liep goed…. maar ikzelf… ik liep blijkbaar niet zo goed…
Naast boos vond ik mezelf ook heel vervelend… voelde me schuldig ten opzichte van iedereen, want waar was nu die leuke en geduldige moeder, waar was die betrokken en gezellige vriendin… Ik heb zelfs gedacht (en dit vond ik een confronterende) wat lief dat mijn vriendinnen ook aardig tegen me zijn als ik me niet goed voel… Alsof ik hun ooit in de steek zou laten wanneer het minder gaat en toch betrapte ik mezelf op deze gedachte… Angst? Boosheid? Schuldgevoel?
‘Zullen de vrienden die zij wil vertrouwen
Nog steeds van haar houden
Als ze huilt
Als ze huilt en niet lacht
En nu, ze laat het los
En nu, ze laat het los
Ze laat het los
Ze laat het los‘
Een week lang deed ik helemaal niks, of minimaal en meteen ondernam ik actie. Mijn zusje kwam als hulptroep in ’t Winkeltje werken om mij te ondersteunen en dat is ook echt m’n held geweest. In de avond geen werk meer, niet iedere avond met een laptop op schoot voor de tv. De orders kunnen ook een dag later. Praten met vriendinnen, met Stef… dingen uitspreken, uitschrijven. Wandelen, muziek aan… Simpele dingen… en me vooral ook gewoon even slecht mogen voelen. ‘Je hoeft niet altijd dankbaar te zijn, soms mag het gewoon ook even kut zijn en mag je daar ook best even lekker in gaan zitten.’ en dat was ook zo… Langzaam klaarde ik op. Verdween het wattige gevoel, genoot ik gelukkig toch intens van Sinterklaas met de kinderen… maar was ik me ook bewust van dat ik niet te snel moest gaan.
2022
Dit moet anders. Dit wil ik anders. Ik denk dat de alarmbel voor mij net op tijd kwam. Dat het een hele duidelijke noodrem was. Dit moet anders… dit wil ik anders, want dit is niet zoals ik de bedrijven wil voeren, maar vooral niet zoals ik mijn en ons leven wil lijden. Mijn tijd duidelijker indelen, mijn zusje die me uit de brand hielp en helpt, vriendinnen die met me kletsten, me snapten en me een spiegel voor hielden, maar ook mijn coachingstraject. Want naast dat dit een persoonlijk ding was, kwam dit voor een groot deel voort uit mijn business en de manier hoe ik business voerde…
Ik ging wandelen met muziek op… even afschakelen… Blof in mijn oren en het liefste mee blèren… Soms ‘hou vol hou vast’ en soms ‘I feel like flying’ (Racoon)… Langzaam ging ik weer voelen, vond ik mezelf… stukje bij beetje…
En nu zit ik in een soort waak stand. Ik voel me 100 keer beter, maar ben er nog niet. Nu is het 2022 en nu gaan we het anders doen. Ik heb nog een beetje angst voor hoe ik me voelde tijdens mijn breakdown. Daar wil ik niet naar terug, zo wil ik me niet meer voelen… Meer tijd voor mezelf, meer kwalitatieve tijd en vooral ook meer rust en ontspanning, want vooral daar ontbrak het aan…
Ik heb zin in de zon, de plannen, de avonturen… zin om vanuit ontspanning weer alles te beleven en te voelen…
Echt oprecht zin in 2022….
Knap om dit te schrijven!