Raf 4 jaar ♡ Wat groei je mooi….

Natalie Vermorken Photography

13 juni 2015… Zou het dan toch beginnen??? Was je dan toch onderweg? Waren we zeker van de naam? Of twijfelde ik stiekem toch nog een beetje. Kwam je dan toch op de 13de??? Je bleef nog even zitten en haalde de 14de… 4 jaar geleden begon mijn leven… mijn leven als moeder… mijn leven zoals het moest worden… zoals het nu is…

Raf weet je dat ik trots op je ben? Oneindig en altijd? Weet je dat ik uren kan kijken naar hoe jij speelt, eet of geconcentreerd tv kijkt. Weet je dat ik je nooit kan weigeren om samen gek te doen, of wild te dansen, thuis of midden op straat? Dat ik wel kan huilen als jij je hoofd op mijn schouder legt…Dat ik er van hou om nog even samen in je bed te liggen, te kletsen en een liedje te zingen…

Weet je dat ik je oprecht de liefste grote broer vind, omdat jij niks liever doet dan hem aan het lachen maken, knuffelen, helpen of voor hem zorgen…Weet je dat hij naar je op kijkt…en bewondert??? Weet je dat ik je bewonder???

Weet je wel dat ik nog iedere keer smelt als jij zegt ‘Ik hou van jou ook…’

Weet je dat ik 4 jaar geleden na heel hard werken het grootste geluk in mijn armen gelegd kreeg. Hij is er, hij is er, hij is er…. Mijn droom was om mama te zijn…. om herinneringen te maken, om een onvergetelijke jeugd te geven… Onverwachts ijsjes te gaan eten, met je blote voeten in de plassen stampen midden in de regen, dansen en oneindig veel boekjes lezen. Tenten bouwen, strandwandelingen maken, kletsen en oneindig veel knuffelen…..
Wat een geluk dat jij alles net zo’n groot feest vindt…

Spannend
Wat groei je groot, wat groei je mooi… Vind ik het soms stiekem een beetje spannend? Ja…4 jaar is een mijlpaal… De eerste keer loslaten…. Steeds meer loslaten en vertrouwen…. Vind ik het fucking spannend? JAAAA… Ik vertrouw jou… maar wat nou als iemand je pijn doet? Wat nu als iemand je verdriet doet? Ik weet niet of ik dat aan kan…..In de grote kinderen wereld….

Gaaf
Vind ik het stiekem ook gaaf…. Meer dan JA… Want de afgelopen vier jaar heb jij laten zien dat jij weet hoe dit moet. Dat jij luistert, observeert, leert en groeit. Dat je eigenwijs bent, soms valt, boos bent of dwars… maar altijd leert en groeit. Nooit, maar dan ook nooit had ik kunnen bedenken dat dit spannend en tegelijkertijd zo gaaf zou zijn… Wat groei je mooi…

Loslaten
Loslaten… Ik laat je los, omdat ik weet dat je het kan, maar jeetje je bent wel mijn eerste kleine man. Mag ik even huilen als je straks gaat, met je rugzak en je broodtrommel de deur uit stapt…. Huilen van trots, want ik ben je moeder… Ik ben jouw mama…. Ik ben er altijd… ook als ik er niet ben ben ik altijd bij je in je hartje…

4 jaar geleden begon ons avontuur… Ik kan me niet voorstellen hoe ik was zonder jou…Samen voor altijd… voor altijd in mijn hart, van je vader en je broertje… en voor altijd in dat van jou…

Volg:
Share:

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.