Spijt van de naam? Hadden we ze anders moeten noemen?

Als jullie me een beetje kennen, dan weet je dat ik een ongelofelijke twijfelaar ben. Ik kan twijfelen over de kleinste dingen. Over of ik ergens goed aan doe, of ik iets wil kopen, of ik iets wil doen en zelfs als ik gekozen heb… komt een twijfel nog minstens drie keer voorbij.. Zo ging het ook met namen… Althans bij de spruit..

De naam
Wat een ellende was het om een naam te kiezen. Ik wist heel goed wat ik niet mooi vond en in welke richting we zaten was ook snel duidelijk. Kort, Nederlands, makkelijk, maar niet te gewoon. Bijzonder, maar niet raar. Zoiets moest het worden… maar wat dan precies…

Spruit
Bij de spruit hebben we tot week 39 getwijfeld over de naam, misschien zelfs wel tot de dag van de bevalling (klik voor het hele verhaal). Ergens wist ik het, maar ik bleef twijfelen, is het wel de goede… Ik bleef vragen aan mijn lief of het de goede keuze was, maar hij is zo mogelijk nog een grotere twijfelaar, dus echt zeker werd ik niet.

Raf…
Vol overtuiging zei ik na de geboorte… Dit is Raf… En hij is ook echt Raf. Hij had geen andere naam kunnen hebben, of is dat omdat we nu gewend zijn aan Raf?
Toen kwam Pip en als je me al even volgt dan weet je hoe wij op zijn naam kwamen. Zo zeker was ik hier van, maar toch ook getwijfeld, maar het kon niet anders bij hem… Ik voelde dat dit Pip was… en toch…

Twijfelnaam
Toen ik laatst met een zwangere vriendin namen besprak, omdat zij weer een kleine man krijgt, kwamen ook onze tweede namen voorbij. 1 heb ik al eerder genoemd. Siem… We twijfelden bij de spruit tussen Raf en Siem. Wat een gave naam vind ik dat nog steeds.

Toen kwam Pip
Toch hebben we geen seconde getwijfeld over Siem voor Pip. Siem was de naam die ook bij de spruit hoorde. Daarnaast vond ik het een raar idee dat ik de naam voor de spruit niet goed genoeg vond, maar nu wel voor mijn tweede mini.
We hadden bij Pip overigens ook een twijfelnaam, namelijk Loek. Ik vond en vind Loek zo leuk…maar Pip voelde al te sterk. En toch….

Toch…
Toen ik laatst met die vriendin over namen aan het kletsen was en de namen noemde waar ik zowel voor de spruit als de Pipster over getwijfeld had, merkte ik ineens hoe leuk ik doe namen vond.
Dat bleef hangen… Het gevoel bleef hangen… Dus in die avond zei ik tegen mijn lief.

Had jij de mannen liever Siem en Loek genoemd? Het idee vind ik eigenlijk bizar…had ik ze zelf liever zo genoemd? Als ik er langer over denk weet ik het antwoord; natuurlijk had ik de mannen niet liever anders genoemd. Wij vinden dat onze mannen de leukste namen hebben en toch…
Toch vind ik het zo ontzettend jammer dat we die namen niet hebben gebruikt, want jeetje wat zijn het leuke namen.

Dat is raar…
Om nu nog twee jongens te krijgen voor deze namen, dat zal niet gebeuren en dat de namen voor de mannen niet goed genoeg waren, maar ooit wel voor een derde… Ook raar…
Ik heb die vriendin proberen te overtuigen van een van deze namen, maar volgens mij was zij al zeker dat dit het niet ging worden.

De opties
De opties zijn dus eigenlijk…Dan toch nog maar een keer zwanger worden van Siem of Loek… ( of een tweeling, waaa dit lijkt me intens) Of deze namen altijd blijven koppelen aan onze mannen. De herinnering aan een mooie tijd… de zwangerschap en het uitzoeken van de namen.

Herkenbaar?
Even voor de duidelijkheid… Ik hou van de namen van onze mannen…maar dacht laatst dus ineens… wat als ze Siem en Loek hadden geheten. Of hadden we ze een tweede naam moeten geven?
Wat jammer dat we die namen niet meer zullen gebruiken…. want ik vind ze nog steeds zo mooi…

Is het herkenbaar??? Om ooit nog zoiets door je hoofd te laten gaan? Om ooit nog eens stil te staan bij de naam? Ookal is de naam al volledig verbonden in dat mini persoontje??? Of ligt het gewoon aan mijn twijfelgedrag? Let me know…