Van mega onzeker naar blij met mezelf…

Jeetje wat is het raar om dit te zeggen en tegelijkertijd vind ik het bizar dat ik het raar vind om dit te zeggen. Want waarom is het raar om blij te zijn met jezelf, want dat was ooit wel eens anders. Ik was mega onzeker… ging ik in therapie? En heb ik het kunnen overwinnen?

Als onzekere puber en de jaren daarna was het niet altijd makkelijk…en nog nemen mijn gedachten soms wel eens een loopje met me…maar meestal kan ik nu oprecht zeggen. Dat ik blij ben met mezelf…

Zelfbeeld
Even terug naar middelbare school Jodi. Van de ene kant was ik best uitgesproken, trok ik aan wat ik aan wilde trekken en had ik soms best een grote mond. Ik stond graag op het toneel en dus ook in het middelpunt van de belangstelling en toch… Toch was ik vooral bezig wat met anderen van me vonden. Ik was in mijn ogen te dik. Niet mega dik, maar wel duidelijk dikker dan de andere leerlingen. Ik had een slechte huid, een bril en een beugel…. best een typisch plaatje….. Of maakte ik het in mijn hoofd erger? Daarnaast was ik altijd bang dat anderen me niet aardig vonden, dat ze me leuk en gezellig en grappig vonden.

Ik was niet dik
Ik was niet dik, ik kreeg alleen al jonger rondingen dan vriendinnen. Kreeg borsten en ook mijn heupen waren al vertegenwoordigd. Zandloper it is… Wat toch een schoonheidsideaal is, maar ik…. Ik vond het niks, want ik paste niet meer in die kleine maatjes en ik was qua kilo’s ook zwaarder. Pas later besefte ik me dat ik niet dik was, maar zelfs toen bleef ik altijd het idee hebben dat er een paar kilo af moest. Zie zo’n zelfbeeld maar eens uit je hoofd te halen. Ik had een hekel aan de weegschaal, want dat getal haatte ik, dus ik besloot nooit meer op de weegschaal te gaan. Ik voelde wel aan mijn broeken of ik aan kwam of niet. Dit laatste werkte voor mij prima…1 probleem opgelost…

Anderen
Waarom ik zo bezig was met anderen? Ik vond en vind dat gewoon leuk en fijn. Ik wil graag dat het goed gaat met anderen, ik pik vaak snel op hoe iemand zich voelt en wil daar dan ook iets aan of mee doen. Mee willen doen, er bij willen horen en toch mijn eigen ding doen. De eeuwige puber tweestrijd, die voor niemand nieuw zal zijn. Ik heb echt een mega leuke middelbare schooltijd gehad. Super fijne herinneringen en vriendinnen voor het leven aan over gehouden en toch…. jeetje wat was ik onzeker….

Ik liep vast…
Toen ik in het tweede jaar van mijn musical opleiding volledig vast liep was het duidelijk dat er iets moest veranderen. Ik kon niet meer op een fijne manier doen wat ik het allerliefste deed; zingen en toneelspelen…maar ook in contacten met anderen was ik continu aan het scannen en aftasten. Wat vinden ze van me…wat willen ze? Dus op advies van de opleiding ging ik naar een psycholoog. Ik zeg regelmatig dat dit de beste keuze is die ik ooit heb gemaakt. Want wat heb ik hier veel aan gehad.

Psycholoog
Ik leerde waardoor ik onzeker was. Waardoor ik zo graag wilde presteren en overal goed in wilde zijn. Mijn zelfbeeld was niet reëel en ik zocht continu bevestiging en twijfelde altijd.
De psycholoog hielp mij om mijn gedachten te relativeren, keek met me terug waar het vandaan kwam en leerde me om mijn angsten en onzekerheden aan te gaan. Ik mag onzeker zijn, ik mag perfectionistisch zijn (want het had me ook veel gebracht) ik mag twijfelen en ik mag met anderen bezig zijn. Als ik mezelf maar niet voorbij ren… Kort door de bocht kwam het hierop neer….

Wanneer veranderde het
Ik herinner me zelfs nog een paar opmerkingen van leeftijdsgenoten over mijn figuur en uiterlijk. Positieve opmerkingen…. in specifieke situaties. Ik was op zo’n moment zo verbaasd dat iemand dit over mij zei, vonden ze dit echt??? Hadden ze het over mijn buik? Over mijn karakter of aanwezigheid? Over mijn uiterlijk? Zo had ik het nog nooit gezien…Die opmerkingen hebben mij laten inzien dat zij mij zo zagen, zoals ik voelde dat ik wilde zijn, maar ook dat ik mezelf qua uiterlijk anders zag dan zij. Langzaamaan viel het kwartje…

Hoe ouder ik werd, hoe beter ik mijn vrienden kon kiezen. Hoe meer ik bewust was van de waarde hiervan en dat anderen me niet zoveel zouden moeten schelen. Toch blijft dit soms lastig….

De jaren daarna…
Tussen mijn 24ste en nu is er veel gebeurd. Ik kreeg twee fantastische mannen, mijn lief en ik leerden elkaar kennen als papa en mama en mijn vriendinnen groep werd steady-er dan ooit. Mijn baan ging goed, ik zat op mijn plek en was goed in wat ik deed. Zou het dan toch met ouder worden te maken hebben?

Ik ben niet perfect, mijn buik flubbert meer dan ooit, mijn huid is nog steeds niet perfect. Maar…. Ik realiseerde mezelf laatst…. Ik ben blij met mezelf… Echt oprecht blij… Ik heb mijn eigen kleding stijl gevonden. Draag waar ik me fijn en mooi in voel. Ik ben trots op mezelf…. op wat ik heb en wat ik ben.

En nu…
Ik ben niet afgetraind. Ik wil er stiekem nog een paar kilo af, maar de paaseitjes zijn me te lekker. Daarnaast bleef badkleding passen in een paskamer met slecht licht super confronterend… Zelfs zo confronterend dat ik in de avond weer even twijfelde aan mezelf, dat ik eigenlijk niet wil dat mijn lief me in die badkleding ziet….want wat als hij me lelijk vindt.

Daarnaast blijft de mening van mensen om mee heen belangrijk voor me… Misschien soms iets te belangrijk….

Omzetten
Gelukkig kan ik de gedachte nu meestal omzetten. Ik geniet van mijn paasei. Ik krijg een knuffel van mijn lief en wil niet dat mijn kinderen horen dat ik mezelf even minder mooi vind. Mijn nieuw gekochte jurk gaat aan en ik denk wauw…. App een vriendin weer eens een melancholisch bericht…. Want wat ben ik blij met ze….. Zo voel ik me weer goed…. Want deze jurk staat top… en ik ben blij met mijn leven, met de mensen om me heen, met mijn mannen, met ons huis, met mijn lief…

en met mij…