Als de vondelingenkamer je beste optie is…

We kunnen het ons waarschijnlijk niet voorstellen, maar toch vraag ik het je. Stel je voor…. Je blijkt zwanger. Zwanger van een klein jongetje of meisje. Je buik groeit, je voelt je spruitje groeien, je voelt je verantwoordelijk….. maar je kan het niet.Wat de reden ook mag zijn, jij ziet geen uitweg, geen oplossing. Geen mogelijkheid dit kindje op te voeden, groot te brengen en gelukkig te maken. Je ziet geen optie je kindje en jezelf een goede toekomst te bieden……

Wat doe je dan?
Vandeweek is er voor het eerste een kindje in een vondelingenkamer achter gelaten. Een net geboren weerloos kindje. De mama heeft gezorgd dat het kindje veilig is. Dat het goed verzorgd zal worden, dat hij of zij het warm heeft en dat er iemand is om de kleine op te vangen. Ze heeft zelfs haar gegevens achter gelaten voor als de kleine 16 is en zich afvraagt wie zijn of haar biologische moeder is.

Vind ik dit onwerkelijk?
Ja! Natuurlijk vind ik dit onwerkelijk. Ik vind het een bizar idee dat iemand zijn of haar eigen baby weg kan doen. Het spruitje dat je hebt voelen groeien in je buik, dat je hebt voelen schoppen, bewegen en hikken. Het spruitje waar je hoe dan ook een band mee hebt gekregen. Dat je dat spruitje kan afgeven aan een vreemde en wil proberen door te gaan met je leven alsof er niks gebeurd is, alsof je spruitje er niet is.

Ik vind het bizar dat er mensen zijn die dit blijkbaar zo sterk voelen, die blijkbaar zo machteloos zijn en kiezen voor deze (in hun ogen) beste optie.

Onwerkelijk en waarom?
Wij weten de reden natuurlijk niet dat ze haar kindje heeft achter gelaten, wij weten niet hoe oud ze is, in wat voor thuis of financiële situatie ze zit, in wat voor situatie zij zwanger is geraakt of in wat voor situatie zij heeft moeten bevallen. Beeld je de slechtste scenario’s eens in, zou jij in deze slechtste situaties een kindje willen krijgen?

Wat ik wel zeker denk te weten…
Dit meisje of deze vrouw probeerde het beste voor haar kleine baby te regelen, in haar uitzichtloze situatie. Voelde zich toch verantwoordelijk. Ze wilde dat haar kleine spruit veilig was en koos daarom voor een vondelingenkamer in plaats van een vuilcontainer, een sporttas of wat voor verschrikkelijke andere optie er dan ook is.

Hoe machteloos moet je je voelen, wil een vondelingenkamer je beste optie zijn. Hoe machteloos en ellendig zal ze zich hebben gevoeld en nu nog voelen, nu het op het nieuws over haar baby gaat.
Of zou ze alweer verder leven? Op school zitten of werken? Gaan sporten en dingen doen met vrienden? Moet ze een masker op houden, om dit verdriet in haar eentje te verwerken.
Hoe machteloos moet ze zijn geweest….

Als ik het type word ik er weer stil van.

Het idee dat dit meisje of deze vrouw heeft moeten bevallen in haar eentje? Of waren er toch mensen bij? Zijn er familieleden of naasten die haar dwongen het kindje af te geven? Het idee dat dit meisje of deze vrouw de helse pijn en de impact van een bevalling zo eenzaam mee heeft moeten maken. Mijn hart breekt…

Strafbaar…
Op het nieuws komt voorbij dat haar een celstraf van maximaal 4,5 jaar boven het hoofd hangt. Ik lees dat zelfs de organisatie Stichting Beschermende Wieg officieel strafbaar is, omdat zij mee hebben gewerkt aan het te vondeling leggen van dit kleine mensje.
Bizar vind ik dit.
Een baby en een kind verdienen een veilige en liefdevolle plek. Een plek die meestal te vinden is bij zijn of haar moeder en/ of vader, maar blijkbaar was het in deze situatie niet mogelijk en heeft ze het beste gekozen wat ze in haar ogen kon doen.
Gelukkig lees ik ook, dat deze straf nog nooit op is gelegd aan de mama’s van de 15 te vondeling gelegde kleine mensjes van de afgelopen 10 jaar.

 

Lieve mama, die geen mama kon zijn,

Ik vind je sterk…
Ik vind je oersterk…
Je hebt gedaan wat in jouw ogen de beste optie was…
Ik vind je sterk…

Liefs, Jodi

Bron