Vruchtbaarheidsproblemen… Een onderwerp dat aandacht verdient…

Al 10 keer ben ik begonnen met typen. Al tien keer heb ik iets wat ik geschreven heb weer weg gehaald. Ik wil niemand voor het hoofd stoten, ik wil niemand beledigen of kwetsen, want ik weet niet wat het is om vruchtbaarheidsproblemen te hebben. Toch wil ik hier aandacht aan besteden, omdat mijn gevoel zegt dat dit belangrijk is. Omdat mijn gevoel zegt dat hier veel meer over gesproken zou moeten worden… Dat ik een hart onder de riem wil steken voor diegene die het nodig heeft…

Je stopt met de pil
Wanneer je besluit te stoppen met voorbehoedsmiddelen is dat een spannende stap, een grote stap. Een stap in de richting van het grote mensen leven. Iedereen weet dat het niet iedereen gegeven is en dat het ook niet zomaar gepiept is, maar als je besluit te stoppen met de pil, weet je en hoop je ook dat het wel ineens raak kan zijn die eerste of die tweede keer. Iedereen die ik ken houdt op zo’n moment een slag om de arm….’ als het ons gegeven is‘ ‘we moeten nog maar zien of het lukt‘ ‘we stoppen met de pil en zien wel‘ dit zijn uitspraken die je veel hoort en toch gaat er bijna niemand van uit dat het ook daadwerkelijk niet zal lukken. Dat het langer duurt dan gemiddeld, dat er doktersbezoeken en misschiel wel ‘de medische molen’ aan te pas moet komen of dat je verhaal misschien zelfs wel een open einde heeft…..

Het normale leven
Mijn hart knijpt samen bij het idee dat iemand kinderen wil, maar dat het niet lukt. Dat het normale leven doorgaat en iedereen vraagt wanneer er een kleine komt. Dat het normale leven doorgaat, maar jij iedere maand testen doet en iedere maand angstig in je ondergoed kijkt als je naar de wc gaat. Weer teleurstelling, op teleurstelling, op teleurstelling….en het normale leven gaat weer door. Dat gevoel, die teleurstelling kun je niet uitzetten. Je probeert positief te blijven, je probeert er luchtig over te doen, maar wat lijkt me dit verschrikkelijk moeilijk, wanneer je een jaar of langer of korter bezig bent en er nog steeds maar 1 streepje op die test verschijnt.

Vervelende adviezen
Ga op vakantie, laat het los, het komt goed, de zus van de buurvrouw die….. waarschijnlijk allemaal bekend voor iemand bij wie het moeilijker loopt of liep en allemaal lief bedoelt, maar zo zo zo vervelend en moeilijk. Want natuurlijk wil je vertrouwen hebben, natuurlijk wil je hoop houden en het loslaten als het dan echt zou gebeuren, maar waarom werken jullie lichamen niet mee zoals het ‘de bedoeling’ is. Faal jij??? Faalt je partner??? Of is jullie combi niet goed???

Allemaal vragen
Wanneer neem je de volgende stap??? Wanneer kreeg je die eerste twijfel? Wanneer kreeg je je eerste tranen bij weer een negatieve test, of weer die ellendige menstruatie?? Wanneer kreeg jij voor het eerst een gevoel van jaloezie, als je een zwangere voorbij zag lopen? Wanneer huilde jij voor het eerst, nadat je je tranen inslikte omdat een dierbare met positief baby nieuws kwam??? Tranen niet omdat je het haar niet gunt, want jij weet juist hoe graag je het kan willen, maar tranen omdat jij dit ook wil. Wanneer was het moment dat jij voelde dat je misschien maar eens naar de dokter moest? Wanneer kwam het besef dat jij bij de vrouwen of mannen met vruchtbaarheidsproblemen hoorde??? Allemaal vragen…. want wanneer realiseer jij je dat het bij jullie niet vanzelf gaat???

Wanneer???
Wanneer was het moment dat jij voelde of besefte; het gaat misschien niet vanzelf lukken? Dat je misschien maar eens naar de dokter moest? Voelde je teleurstelling vanaf de eerste maand of begon het pas na een jaar moeilijk te worden? Wanneer kreeg jouw hart een stukje angst in plaats van ongeduldigheid, omdat je iets zo graag wil? Wanneer werd jouw toekomstplaatje ineens onzeker en vanaf wanneer stond je leven in het teken van die eicel en die zaadcel?
Ondanks het feit dat iedereen verwachtte dat je gewoon verder leefde?

Toekomstplaatje?
Ik kan me niet inbeelden hoeveel pijn, angst en onzekerheid je kan voelen rondom het feit dat zwanger worden niet zo makkelijk is. Ondanks dat iedereen weet dat je een kind niet ‘neemt’, maar er hopelijk een krijgt, zien veel mensen het nog steeds als een vanzelfsprekend. Je gaat er niet vanuit dat de ellende bij jou gebeurt. Je bent jaren krampachtig bezig geweest een zwangerschap te voorkomen met alle voorbehoedsmiddelen, wij zijn blijkbaar toch niet ingesteld op het feit dat het misschien niet gaat lukken. Is dat het gewenste toekomstplaatje?? Is dat de positieve gedachte die we houden? Of is dat gewoon niet reëel???

Hoe lang duurde het…
Toen ik vorige week op facebook de vraag stelde; ‘Hoe lang duurde het voor je zwanger was??’, was dat echt een reality check. Wij deden er een jaar over tot ik zwanger was van de spruit (met daarvoor een miskraam) en 6 maanden tot de Pipster. Wat zijn wij gezegend hiermee, want wat een heftige verhalen kwamen er voorbij. Verhalen waar ik kippenvel van krijg, wanneer ik probeer in te beelden hoe het zou zijn geweest. Wat gun ik iedereen met de wens voor een mini, het geluk wat wij hebben. Veel verhalen, met na jaren van onzekerheid toch een wondertje in hun armen, maar wat hebben ze daar veel voor moeten doorstaan…. Helaas ook verhalen met een open einde…een andere invulling geven aan je toekomstplaatje…slik…

Onmenselijk
Ik zou zo graag helpen, een hart onder de riem steken. Je kan het denk ik alleen begrijpen als je dit meemaakt….
Oneindig veel respect voor iedereen die met zoveel liefde, positiviteit, vertrouwen en soms ook angst het hele proces doorloopt. Iedereen die al moeder of vader is in zijn of haar hart, maar nog niet in zijn armen. Ik wil zo graag iedereen een knuffel geven, een dikke dikke knuffel. Ik wil ze zo graag vertellen dat ik weet dat ik me niet voor kan stellen wat dit gevoel is, maar dat ik me wel voor kan stellen dat het verlangen groot is. Ik gun iedereen het geluk wat die twee kleine mannen mij geven, het idee dat iemand anders die dit zo graag ook wil niet lukt, vind ik echt verschrikkelijk, misschien zelfs bijna onmenselijk.

Ik kan niet anders doen dan alle mama’s en papa’s die nog niet met hun mini mogen knuffelen een hart onder de riem steken. Er aandacht aan besteden, hier op dit stukje internet. Laten weten dat ik aan jullie denk en mega hard duim op allemaal positieve testen…dat jullie wens vervult mag worden…. ♡♡♡

Volg:
Share:

12 Reacties

  1. Marjo
    4 juli 2018 / 06:51

    Goed dat je er aandacht aan besteed! Voor onze eerste kwam hebben wij 4 jaar op hem gewacht en zijn zelfs in het medische circus beland. Het heeft veel tranen gekost. Zeker toen nog niemand het wist en mijn zus vertelde dat ze de 4de kreeg. Zo oneerlijk! En ik ben blij hoor met mijn lieve nichtje. Toen kwam de eerste stap naar de huisarts. Naar de gynaecoloog de uitslag halen. 0.0001% om zelf zwanger te worden. De grond onder onze voeten was weg. Thuis hebben wij gehuild en toen moesten wij het gaan vertellen tegen familie en vrienden. Je kan het niet voor jezelf houden (als je dit wel doet en je eigen keus is prima hoor je moet doen wat goed voelt). Je ouders vertellen vond ik het moeilijkst. Kostte ons veel tranen. Ieder reageerde anders. Sommige meelevend andere nou dan neem je een huisdier! Maar na het medische circus kregen wij een zoon. Daarna gebruikten wij geen voorbehoedmiddelen. De kans was zo klein en toen onze zoon 9 maanden was kwam ik erachter dat ik zwanger was van de 2de spontaan en ik was al 8 weken. Wat een geluk wat een vreugde om iedereen dit te vertellen. En ook onze 3de is spontaan gekomen. Daar zijn wij gezegend mee! Iedereen in de malle medische molen heel veel sterkte!

    • Liefthuis
      Auteur
      4 juli 2018 / 21:26

      Wauw wat een verhaal. Ik krijg tranen in mijn ogen, maar zo fijn dat je dit deelt. Zo bijzonder dat het uiteindelijk ook 2keer spontaan is gebeurd, wat een wonder, na zo’n heftige tijd.

    • Liefthuis
      Auteur
      11 juli 2018 / 19:09

      Wauw wat een wonder na die medische molen toch ook nog 2 keer spontaan zwanger. Zo fijn, want wat een heftige tijd zal het zijn geweest.

  2. Maris
    4 juli 2018 / 12:55

    Wat mooi geschreven, ik zit met tranen in mijn ogen deze mooie woorden te lezen. Wij zijn nu ruim anderhalf jaar bezig, een half bezig met onderzoeken en vooralsnog is er geen ‘oorzaak’ gevonden…

    • Liefthuis
      Auteur
      4 juli 2018 / 21:27

      Oow wat een heftige periode. Ik duim voor jullie meis en stuur alle liefde en geluk xxx

    • 9 juli 2018 / 06:55

      Lieve Maris, ik hoop dat ik je hoop kan geven, wij waren na 22 maanden, allerlei onderzoeken waar niks uit kwam en n miskraam, zwanger van de eerste. En uiteindelijk hebben we drie mooie meiden gekregen. Ik hoop echt dat je gauw zwanger bent want het wachten is echt slopend, dikke knuffel!!

      @liefthuis, wat lief en dapper dat je er over schrijft!

      • Maris
        9 juli 2018 / 08:14

        Wat lief je van je, Maureen! Helaas gaan we na de zomer starten met iui…

        • 10 juli 2018 / 20:31

          Stiekum hoop ik dat het voor die tijd toch spontaan lukt, en anders moet het met de IUI zeker gaan lukken! Ik ga mee duimen!

      • Liefthuis
        Auteur
        9 juli 2018 / 18:05

        Wat lief dat je iemand anders een hart onder de riem wil steken. En Maris, ik gun je alle moois en ga zo hard duimen dat het snel lukt met IUI.

  3. lynn
    4 juli 2018 / 13:02

    Mooi geschreven en heel herkenbaar! Ook hier kwamen we helaas in het medische circuit terecht maar ondertussen mag ik me toch al 8 maanden de trotse mama noemen van een flinke meid! Het is allemaal, fysiek en vooral emotioneel, heel zwaar maar het is het allemaal waard! ❤

    • Liefthuis
      Auteur
      4 juli 2018 / 21:28

      Het is verschrikkelijk heftig en ondanks een mooi wonder, laat die periode sporen na. Lief dat je reageert.

  4. 4 juli 2018 / 15:48

    Wat lief dat je aandacht besteed aan dit onderwerp! Ik begrijp dat je het lastig vond/vind om over te schrijven. Heb ik ook met bepaalde onderwerpen. Dan haal ik het vaak ook weg of begin helemaal opnieuw.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.