Wij gaan trouwen… Wauw, dat ik deze woorden toch ooit eens zou typen, heel lang had ik dat niet gedacht. Niet omdat ik dacht dat we nooit zouden trouwen, maar al 14 jaar werd ik niet gevraagd dus waarom zou hij me nu ineens wel vragen. WIJ GAAN TROUWEN… Ik zal je alles delen over het aanzoek, wat ik dacht voelde en vond…
Net als veel kleine meisjes droomde ik vroeger ook al van trouwen. Prinsessenjurken, paarden, koetsen, lange tafels, groots en veel mensen, wie weet vuurwerk en een droomprins. Hoe ouder ik werd, hoe meer dat beeld veranderde. Minder dramatisch, minder groots en meeslepend. Geen prinsessenjurken, paarden koetsen of vuurwerk… Intiem, persoonlijk, bijzonder… alleen die droomprins bleef echt overeind… en die vond ik.
Mijn prins…
14 jaar mijn prins, mijn foute skileraar, mijn spelletjes nerd, mijn lief. Waar ik de eerste tijd uit zelfbescherming wel eens zei niet zeker te weten of ik wel met hem wilde trouwen… kwam ik na een tijd toch tot het besef, dat deze man een blijvertje was. Een hond, een huis en kinderen werden snel besproken en ook trouwen passeerde de revue. Zo hadden wij beiden hetzelfde gevoel. We zouden eerst kinderen proberen te krijgen, voor we gingen trouwen. Geen idee waarom, maar dit zei ons gevoel. Of dat dan 1, 2, 3 of hoeveel kinderen dan ook zouden zijn, dat wisten we niet… maar in ieder geval eerst een kind… als het ons gegeven was. En dat was het ons…
Woensdag 2 maart
Woensdag 2 maart waren we 14 jaar samen en dat viel precies op een woensdag, waarop mijn lief altijd vrij is. Nadat we dit jaar als doel hebben weer meer met zijn tweeën te ondernemen, kwam deze datum natuurlijk perfect uit. Ik wilde graag uiteten bij een tof restaurant en hij nam me overdag mee naar iets leuks. De kinderen waren onder gebracht, de zon scheen en ik was een tikje zenuwachtig. Wat gingen we doen, vond ik het wel leuk? Kon ik het wel? Natuurlijk had hij het super leuk uitgedacht. In de ochtend deden we een escape room. Helemaal ons ding… en daarna gingen we daar in de buurt lekker lunchen.
Het bos
Na de lunch nam hij me mee naar het bos. Het bos waar ik vroeger heel veel kwam, want daar reden we altijd paard. Daarnaast hebben we daar samen ook regelmatig met Dobby (ons eerste hondje) gewandeld. Hij had een route bedacht en nam een picknick mand mee. Ik zei nog dat ik propvol zat van de lunch dus dat ik echt niet nog een hele picknick op kon, maar hij was vastberaden… prima jongen dacht ik. Hij wist ook precies hoe we moesten lopen, dacht hij… Na een flinke wandeling rechtdoor zei ik… ik wil toch nog even dat je checkt, want na 14 jaar ken ik je route skills en rara… we liepen compleet verkeerd. Typisch Stef… dus we stonden daar met een routekaartje in ons bekende bos hard te lachen…
Een boom
Ik wist ongeveer hoe we richting de hei moesten lopen. Het was een van de eerste zonnige dagen, het bos daar is prachtig en dat we daar lang niet waren geweest, maar nu samen slenterden was sowieso fijn. Heel eerlijk vanaf dit moment schoten er wel allerlei gedachten door m’n hoofd.. wat gaan we hier doen… Is dit gewoon ons bekende rondje (niet dus) wat wil hij met die picknick? Niet teveel bedenken of verwachten Jodi… kijk gewoon naar het moment… Waar is hij naar op zoek? oooow heerlijk dit zonnetje…
Dit is een lekker plekje zei hij ineens… niet perse waar we naar onderweg waren, maar een mooie omgevallen boom als een soort bankje in het zonnetje met uitzicht op de hei.
Het aanzoek…
Na even lekker in het zonnetje zitten dacht ik wat doet hij toch raar en zei hij ineens ik wil je iets vragen… Eigenlijk jammer dat ik niet alles woord voor woord meer weet, maar het kwam neer op een kort maar heel lief praatje. ’14 jaar samen, nooit meer zonder me willen en voor altijd samen avonturen beleven…’ en toen zakte hij op een knie en toverde een ring uit zijn broekzak… ‘Wil je met me trouwen?’
Huilen
Die 10 minuten er voor was dit moment natuurlijk wel door mijn hoofd geschoten en als ik de afgelopen jaren ooit dacht aan een mogelijk aanzoek, had ik nooit gedacht dat ik zo zou reageren. Ik brak… Ik huilde en viel in zijn armen. ‘Waarom moest je hier nou zo lang mee wachten…’ een soort opluchting ofzo, geen idee wat precies, maar ik was zo blij en het was zo mooi.
Je hebt nog geen ja gezegd…
Hij schoof de aller mooiste ring om mijn vinger. Een gouden gedraaide dunne ring, met twee diamantjes en 3 gouden balletjes. Hij had deze ring niet beter uit kunnen kiezen en terwijl ik mijn tranen droogde en mijn ring bewonderde, zei hij…. Je hebt nog niet eens ja gezegd… Oeps… Ja natuurlijk…
Wereldreis…
Jaren had ik hier over kunnen denken, bedenken, fantaseren met vriendinnen. Grappen maken, mensen die al jaren vragen wanneer en waarom niet in New York, waarom niet op reis… Tja goede vraag… maar het doet er nu niet toe. Het was perfect en het is perfect. Precies zoals het voor ons moest zijn… Leuk detail; de ring is tijdens ons grootste avontuur, de reis van ons leven, de grote reis… heel Australië en Nieuw-Zeeland mee doorgereisd. Hij wilde wel, maar vond het geschikte moment niet voor het aanzoek… Omdat alles daar al zo perfect en mooi was… besloot hij te laat… en toen om te wachten…
Uit die picknick mand haalde hij trouwens een fles champagne en mijn favoriete roze champagne glazen en proostten we op de liefde… op ons… op het aanzoek, de mooiste avonturen en ons nieuwe avontuur. Het had niet beter of anders moeten zijn. Dit zijn wij. Dit is ons… het was en is precies zoals het moet zijn.
Prachtig verhaal! Tranen in m’n ogen , zo puur allemaal! Gefeliciteerd
Wat leuk, gefeliciteerd!
Wat een verhaal. En wat grappig dat je denkt zal toch niet ?
Nee joh, dan weer verder genieten van het moment samen in het bos en oeps opeens op z’n knie. Geweldig.
Gefeliciteerd mooie mensen die jullie zijn. Leuk en mooie gezin jullie hebben. Ik geniet met jullie mee.
Heb het goed en lief samen.
Mooi weekend ❤️