Na de tafelvoetbal competite ging ik de haren knippen van de mannen. We hadden het er over dat we binnenkort toch maar naar een echte kapper moeten, weer even goed model er in, al hou ik gewoon zo van die lange lokken. Ik was nog bezig met Raf toen Lua wakker werd. We stuurden Pip naar boven, want dat vinden ze allebei leuk en dan horen we ze via de babyfoon altijd lol maken samen. Pip kwam snel weer naar beneden en mijn lief ging haar halen. Ik dacht even, waarom troost je haar niet, waarom blijft ze nou huilen? Vet onaardig, maar ik dacht het wel. En toen zei mijn lief… Maar ze ademt zo raar…
Meteen kreeg ik een soort klap. Het vloog me meteen aan… Ik voelde… dit is niet goed. Ik pakte haar om even goed te kunnen kijken en ze huilde een soort, maar kreeg niet goed lucht. Ze kon niet diep ademen, niet doorhuilen ofzo. Ik kan het niet goed omschrijven. Het lijkt wel alsof er iets in haar keel zit... zei ik. Ze had haar kaak heel gespannen en hield haar tong hoog dus ik kon niet echt in haar mond kijken. Gelukkig wist mijn lief wat hij moest doen… maar er kwam niks los. Er schoot niks los en toch bleef ze zo huilen. We liepen even naar buiten in de hoop dat de koude lucht haar een soort van zou helpen… Ik wist het gewoon ook niet, maar niks hielp. Dus ik zei… Dan bel maar... Ik vond de drempel best hoog voelen. Mijn lief vroeg, ondanks dat hij waarschijnlijk precies wist wat ik bedoelde, wie bellen? Ik riep… weet ik veel en hij typte al 112….
Wat als ze stopt met ademen
Ik hield haar in mijn armen… Het was nu nog ok. Ze was allert, werd wel grauw, maar keek me aan. Ze keek een soort hulpeloos naar me, maar was wel bij. Ik dacht het is nu nog goed, maar wat nu als ze ineens echt stopt met ademen. Wat als er wel iets in haar keel zit en het schiet verkeerd of ze stopt gewoon. Iemand moet helpen, iemand moet iets komen doen. Binnen no time hoorden we in de verte de ambulance aankomen, wat een geruststellend geluid is dat ineens. Ik stond klaar met haar in mijn armen.
De mannen
Ons huis liep vol… Drie ambulances en politieagenten… Ik dirigeerde de mannen naar de bank want ze wilden Lua op de eettafel onderzoeken. Zo snel als de ambulance er was zo snel stond onze buurvrouw binnen, de heldin. Ze vroeg niet, ze deed…en dat was zo fijn. Ze nam de mannen mee… en dat deden ze zonder enige moeite. Later hoorde ik dat de agenten met hun lijf de keuken afschermde, zodat de mannen niet zouden zien wat er met Lua gaande was. De kleine dingen, waar ze aan denken en op letten.
Controles
Meteen begonnen de checks en alles werd hardop besproken en genoteerd. Ademt moeilijk, maar saturatie goed, suiker check, huid kleurt gemarmerd, ik vermoed niks in keel, maar kan het niet zien, temperatuur is 38,1, hoe zwaar is ze? Zuurstofkapje klaarleggen en zo ging het maar door. Ik zat er naast, hield haar hand vast, ze huilde voor zover dat lukte, maar ik voelde we zij in goede handen… Tussenstand… Grauw, gemarmerde huid, koorts en moeilijk ademen. Sinds wanneer had ze koorts? Hoezo hadden we dit niet gemerkt? en waarom stopte ze niet met zo raar ademen, meisje meisje zucht eens goed dacht ik, meisje stop met huilen en haal eens diep adem.. maar ja je kan denken wat je wil… ze kwam er maar niet uit en of er iets in haar keel zat konden ze niet zeker zeggen.
Alle woorden weeg je af
Heli kan afgezegd… Ok dat is een goed teken dacht ik… enigszins gerustgesteld om seconden later te horen… we komen nu met spoed naar het MMC… Mama jij gaat mee… Alle woorden woog ik af en probeerde ik met mijn gebrekkige kennis van verpleging te plaatsen… Jas aan, ik griste nog snel haar pakje en maillot van tafel. Ik moest voorin zitten, want de ambulanceverpleegkundige wilde een andere verpleegkundige achterin mee, voor het geval het daar alsnog mis zou gaan… geloof ik. Want alles ging zo snel.
In de ambulance
Ze wordt nu weer rustig mama... Zei een van de ambulanceverpleegkundigen, terwijl wij ondertussen met 170 over de snelweg schoten. De chauffeur probeerde mij nog af te lijden, maar ik zat in een soort focus. Hij had het over bomen die aangeplant moesten worden onderweg naar het ziekenhuis en ik dacht waar heeft hij heet over. Bizar snel waren we in het ziekenhuis en mocht ik haar zelf aanpakken, nog steeds met alleen een luier en een dekentje werden we het ziekenhuis ingeleid en omdat ze rustig was geworden was de eerste grote paniek weg. Gelukkig… Ik werd ook weer rustiger.
Trauma 6
Trauma 6 werd onze kamer en daar stonden meteen een arts en een verpleegkundige klaar. Ze werd aangesloten op allerlei apparaten en het hele verhaal werd nog een keer verteld. Lua is rustig, ze lacht zelfs, knuffelt met haar ambulance beer en krijgt haar eigen kleur weer terug. Zo zo zo fijn… wat een geruststelling. Ze is duidelijk niet fit, maar hiervoor had ik nooit de ambulance gebeld geef ik aan… ik voel me ergens bijna bezwaard, maar ze garanderen me dat ik niet voor niks gebeld heb. De eerste controles zijn goed, het is super druk op de afdeling en wij zijn geen spoed spoed meer, dus de kinderarts zou na een half uur terug komen en ondertussen bleef de verpleging bij ons.
Weer mis
Na een half uur komt de kinderarts wat controles doen. Oren checken, longen checken enz. Dat vond Lua niet prettig en ze begint te huilen en na twee ademteugen hoor ik weer dat het mis gaat. Ze begint weer stokkend te ademen. Kan niet door huilen. Het zweet breekt haar uit, de koorts loopt op. Ik krijg het dan weer benauwd, shit het was toch beter? Hoe kan dit nou? Kan ze niet meer huilen? Drie kwartier duurt het voor ze uiteindelijk bij mij in slaap valt en na nog een aantal stokkende ademhalingen in mijn armen toch weer rustig wordt. Het was natuurlijk niet fijn dat het weer gebeurde, maar achteraf wel fijn dat de kinderarts nu goed kon zien wat er gebeurde. C-test, bloed afnemen, urineonderzoek… alles werd nu gedaan en we moesten een nachtje blijven, want zo wilden ze ons liever niet naar huis sturen.
Verpleegafdeling
We werden naar onze kamer gebracht. Daar werd Lua weer aangesloten op allerlei snoeren. Ze kreeg eten, want dat was ondertussen ook al heel lang geleden en ze knapte wat op. Ze moest lachen en zelfs wat spelen. Ze klonk heel hees en kortademig, maar niet meer zoals eerder. In de avond heeft ze nog 1 keer 15 min gehuild en hetzelfde gehad. Ik wist nu dat het goed kwam als ze rustig werd, maar waar kwam het vandaan? Ik was mega op mijn hoede voor ieder geluidje, of ze weer zou gaan huilen. De nacht ging goed, ze sliep ondanks alle snoeren redelijk, ik sliep niet top, maar ach…
Kinderarts
Haar waardes waren goed, haar bloedonderzoeken waren goed en ze had in de ochtend geen koorts meer. Ze verwachtten dat het een luchtweginfectie of pseudo kroep is geweest, met atypische symptomen. Dus we mochten naar huis. Heel dubbel voelde het voor mij, maar dat zal mijn moedergevoel zijn geweest. Wat nu als ze gaat huilen… Maar de kinderarts gaf me aan.. Als ze gaat huilen en het gaat mis… dan komt het goed als ze rustig wordt en daar had ze een punt. En als we het niet vertrouwden meteen weer bellen…
Later op de dag belde de kinderarts nogmaals. Uit ander onderzoek was toch gekomen dat het Ijzer gehalte in Lua’s bloed wel heel laag was. Kleine kindjes kunnen daar soms ademstops van krijgen… daarom had ze dat voor de zekerheid laten testen… De combi tussen pseudo kroep en dat ijzer… of dat de trigger was? We zullen het nooit zeker weten, maar dat ijzer gaan we in ieder geval behandelen was het advies van de kinderarts.
En nu…
Lua lacht, ze is blij en vrolijk. De koorts is weg. Ze heeft de dagen er na heel veel geslapen en plakt heel erg aan mij. Toch een stukje verwerking misschien ook… net als bij ons. Ze krijgt nu drie maanden een ijzerdrankje en daarna gaan we nogmaals op controle bij de kinderarts…
Nu het weer goed gaat, lijkt het wel alsof het in een film is gebeurt… Maar het is goed… wij praten er over, geven het langzaam een plekje en knuffelen nog een keer extra met Lua en haar broers…
De helden…
Zo beheerst, rustig en snel, zo kordaat, zo ongelofelijk kalm en toch aan het doorwerken. Ik kan het niet goed omschrijven, maar wat een helden zijn het… Alle hulpdiensten, maar nu specifiek de ambulanceverpleging… Wij zijn en waren diep onder de indruk van de hele situatie, maar ook zeker van het werk dat deze mensen doen…
